Vrijgezel

Linda*! Linda was echt leuk. Echt iets voor mij. Prachtig lang haar, goed figuur. Kon je mee lachen. Vrijgezel. Zouden ze even een afspraak voor me regelen met Linda? Wij zouden het namelijk heel goed met elkaar vinden. Gek, eigenlijk, dat ze daar nog nooit aan gedacht hadden.

Nou, eh.. Wie weet. Misschien eens een keer. Niet deze week.

Het was lief bedoeld van mijn vrienden, maar ook wel raar. Er is iets vreemds aan de hand met vrijgezel zijn. Gepaarde vrienden behandelen je anders. Je bent namelijk niet vrijgezel, je bent alleen. En alleen is niet goed, niet de bedoeling. Zielig. Je hoort niet alleen te zijn, er mist iets. Je bent gewoonweg niet compleet. Je bent opeens zo’n leuke jongen, waarom heb je toch geen vriendin? Er wordt voor je nagedacht, je wordt geholpen, want zo kan het eigenlijk niet langer. Je zou er zo van opknappen, een vriendin.

Ja, natuurlijk, na tien jaar huwelijk is het logisch dat je even niets wil. Logisch. Heel logisch. Begrijpen ze volkomen. Even het hoofd leeg. Uiteraard. Maar toch. Zou ik diep in mijn hart, als ik heel eerlijk was, niet liever een betekenisvolle, diepe relatie hebben met een lieve, leuke vrouw? Iemand om alles mee te delen? Nee, nee, ze willen me niets opdringen, ze vragen het maar gewoon even, als vrienden onder elkaar, ze dachten alleen maar, ja, nee, het zou toch fijn zijn? Toch?

Misschien ben ik wel een hopeloze ouderwetse romanticus. Ik geloof niet in blind dates, niet in dating sites en niet in koppelen. Je gaat dan namelijk niet op stap met iemand die je wellicht leuk zou kunnen gaan vinden, nee, beide kanten zitten meteen al veel verder in het denkproces. Zou ik het lang vol kunnen houden met haar? Kan ik het op hem? Vloekt zijn haarkleur niet met de vloerbedekking? Hoe kan je elkaar objectief leren kennen als je weet dat er iets op het spel staat? Dat er wordt ingezet op een langdurige relatie, alleen nog even kijken of het klikt? Het fotolijstje staat al klaar op de schoorsteenmantel, het is enkel nog even een kwestie van de juiste foto vinden.

Je moet het op zijn beloop laten. Je moet je leven leiden. Je moet jezelf begeven naar een optreden van een vriend, die op die specifieke avond zelf een shaker heeft gefabriceerd van een bierblikje en rijstkorrels. Je moet een flauwe grap maken, tegen niemand in het bijzonder zeggen dat hij een Kula Shaker heeft. Het mooie meisje voor je moet zich dan omdraaien en zeggen: “Die heb ik gezien. Kula Shaker, bedoel ik.” Drie maanden later moet ze dan bij je intrekken. Zo hoort het te gaan.

Totdat dat weer gebeurt vind ik het eigenlijk wel best, zo. Ik hoef nooit te wachten tot ik onder de douche of naar de WC kan. Ik eet waar ik trek in heb, niet wat de pot schaft. Als ik een boek wil lezen heb ik geen last van Extreme Makeover: Home Edition op de achtergrond. Niemand die zich bemoeit met wat ik aantrek. Niemand die me achter de computer wegtrekt omdat ze iets leuks met me wil gaan doen. Niemand die me zomaar eens een complimentje of een knuffel geeft, een kopje koffie voor me zet. Altijd maar alleen op de bank. Met chips.
Illustratie: Willemijn de Lint

Toch maar even op Facebook kijken.

Ziet er goed uit.

Linda.











*Enkele namen zijn gewijzigd om de onschuldigen te beschermen.