Misdaadverslaggever

Het leven van een misdaadverslaggever, pfoe... Dat is geen peulenschilletje, kan hij u vertellen.

De mensen thuis vergeten wel eens, als ze met een kopje koffie en een plakje cake voor de televisie zitten, dat zo’n tv-programma erg veel tijd en inzet vergt. Maanden, zo niet jaren worden besteed met het nagaan van leads en tips, contacten worden onderhouden met vriend en vijand, crimescenes worden ter plekke bezocht, ook als die zich, helaas, ver overzees bevinden. U moet beseffen dat de misdaadverslaggever zeker zes à zeven, soms wel acht dagen per week in touw is om de onderste steen boven te krijgen. Met half werk wordt geen genoegen genomen, dat spreekt voor zich. Alleen met volledige devotie wordt er resultaat geboekt. En dat wordt er.

Hij doet het niet alleen, natuurlijk. Het moet vermeld dat hij geholpen wordt door een zeer professionele en capabale, door hem persoonlijk bij elkaar gezochte en leidinggegeven redactie, anders was het zelfs voor hem niet te doen. Hij snapt uiteraard dat de mensen hem zien als een soort van Superman die, onverschrokken en boud, de misdaad te lijf gaat, en ergens klopt dat ook wel, maar hij krijgt wel degelijk hulp. Kom zeg, hij is ook maar een mens. Een mens dat nergens voor terugdeinst en af en toe de dood recht in de ogen kijkt, maar desalniettemin een mens.

Want gevaarlijk is het, het leven van een misdaadverslaggever. Vergist u zich niet. Bijna de helft van alle gevangenen in Nederland zijn door hem hoogstpersoonlijk opgepakt, dus er zijn nogal wat rekeningen te vereffenen, dat begrijpt u natuurlijk wel. Zodra de kijker tijdens de eerste reclamebreak wegzapt heeft de misdaadverslaggever er al twee doodsbedreigingen opzitten. Het zij zo. Risico van het vak. Je kan zoiets je dagelijkse leven niet laten beïnvloeden, dat zou te ver gaan. Dan zou hij helemaal niets meer kunnen. Bovendien zou hij zich dan te kennen geven en dat is iets dat hij nooit, maar dan ook nooit of te nimmer zal doen. Dat kunt u gerust van hem aannemen. Je gaat ergens voor de volle honderd procent voor, honderdtien, misschien wel, of je laat het links liggen. En tja, iemand moet het doen. De Nederlander heeft het recht de waarheid te weten. Een fundamenteel recht. We mogen in onze handen knijpen dat hij er is, de misdaadverslaggever.

Ach, de arrogante mens. Ik blijf me er over verbazen dat mensen zo vol kunnen zijn van zichzelf. Ook de misdaadverslaggever moet toch mindere dagen hebben? Ook hij moet zichzelf toch af en toe in de spiegel en de ogen kijken en denken: “Waar ben ik nou mee bezig? Wie, behalve ik, schiet er iets mee op dat ik met een cameraploeg naar het graf van slachtoffer X ga om daar een bloemstuk (betaald door de produktiemaatschappij, uiteraard, ik ben niet gek) neer te leggen en nog eens hardop te bezweren dat ik niet opgeef, dat ik er alles aan zal doen om de schuldige schuldig bevonden te krijgen, dat ik melancholiek maar vastberaden de camera inkijk en dat ik het met enige moeite voor elkaar krijg nog een traantje weg te pinken ook? Wie? De consument? Het rechtssyteem?” Het kan haast niet anders.

Illustratie: Willemijn de Lint
Nee, als de arrogante mens al eens twijfelt, dan zal hij dat nooit hardop doen. Twijfel is fout, is slap. Niemand houdt van iemand die twijfelt en hijzelf al helemaal niet. Als je twijfelt heb je geen verhaal, en als je niets te melden hebt ben je oninteressant. Stel je voor dat de mensheid er achter komt dat de arrogante mens ook niet perfect is? Dat het openbaar wordt dat hij wel eens bang is een meisje aan te spreken, zich wel eens ongemakkelijk voelt als hij ergens alleen een drukke ruimte binnenloopt. Dat bekend wordt dat juist hij, mr. Perfect, eigenlijk een sukkel is. Zijn God, zijn hele wereld zou instorten. Dat moet te allen tijde voorkomen zien te worden.

Het is eigenlijk tragisch. De arrogante mens is een mens als alle anderen: verward, bang en onmachtig daarmee om te gaan. Hij beseft alleen niet dat niemand perfect is. Dat hij ook aardig gevonden kan worden als hij niet opschept. Aardiger, zelfs. Hij doet zich meer en beter voor dan hij is door zijn eigen lage zelfbeeld. Hij doet verwoede, en daardoor vergeefse pogingen om geaccepteerd te worden, want hoe meer hij zijn best doet, des te meer irriteert hij. Begrijp het dan toch, arrogante, domme lul: we zijn allemaal hetzelfde. Iedereen worstelt, probeert het allemaal zo goed mogelijk te doen. Iedereen maakt er het beste van, en af en toe een potje.

Behalve natuurlijk de misdaadverslaggever.