Contactadvertentie

Ik ben een best wel gezellige vent. Ik heb een huis, een auto en een dochter. Maar genoeg over mij, laten we het over jou hebben.

Jij bent een leuke, spontane meid van in de dertig. Je bent ongeveer een meter tachtig lang. Het bruine, stijle haar vloeit in trage golven over je ranke schouders en past perfect bij je mysterieuze amberkleurige ogen waarin ik mijzelf uren kwijt kan raken. Je hebt een kuiltje in je kin of wangen. Je draagt weinig make-up, naturel ben je op je best. Mijn handen passen precies om je borsten die, met guitig de wereld inkijkende tepels, soepel dansen op je loop. Je kont is gelijk twee appeltjes, maar nog mooier is je schitterende slanke rug. Je gebit is uiteraard perfect. Bij elke controle word je door je tandarts overladen met complimentjes. Je bent gewoonweg een plaatje.

Door je schoonheid en niet te evenaren humor word je aanbeden door vele mannen, maar je ziet ze niet staan, je bent trouw. Je lust een biertje op zijn tijd. Je bent stoer en houdt van Rock & Roll, ook al betrap ik je er zo nu en dan op te huilen bij een romantische flutfilm. Je houdt, net als ik, niet van bokkenpootjes en Phil Collins. Je bent belezen, wijs en kan me behoorlijk op mijn plek zetten. Je blijft me verbazen.

Ik weet zo snel even niet welke bloedgroep ik heb, maar jij hebt dezelfde; we kunnen elkaar het leven redden. Je bent kerngezond en leeft waarschijnlijk langer dan ik. Je zal om me wenen, maar je bent sterk, je kan het aan. Je zal tevreden zijn met de liefde die je gekend hebt. Dát je die gekend hebt. Maar zover is het nog lang niet. We gaan eerst van elkaar genieten. In bed maar ook bijvoorbeeld in Milaan. Of zo. Ieder jaar gaan we een of twee keer naar de Waddeneilanden, daar ben je niet weg te slaan.

Aan de ontbijttafel nemen we het nieuws door. Genietend van een goede kop koffie (je houdt eigenlijk gewoon het meest van snelfiltermaling) bespreken we de laatste wandaden van de regerende Tweede Kamerleden. Je zegt dat je geen croissantje hoeft, maar als ik toch ga maken, okee, doe dan maar. Niemand kan verse jus d’orange persen zoals jij. Je wil niet naar je werk maar je moet. Je ziet me vanavond weer, okee? Dan gaan we lekker een avondje op de bank hangen. Je houdt van me. Mijn god, wat hou je van me. Je kan me daar soms een beetje een beklemmend gevoel mee geven, dat is iets waar je aan moet werken.

Eigenlijk is het niet te begrijpen hoe je al die tijd zonder mij hebt geleefd. Toen je mij leerde kennen was het alsof je uit een diepe slaap ontwaakte. Stel je voor dat we elkaar tegen waren gekomen toen we allebei nog jong en onbezonnen waren. Lieve help, dat was wat geweest. Konijnen zouden we zijn geweest. Niet te stoppen. We zouden samen overdonderd zijn door Nevermind van Nirvana, Quentin Tarantino filmgeschiedenis hebben zien schrijven, voor de televisie gehuild hebben bij het zien vallen van de muur. Het heeft niet zo mogen zijn, we hebben het alleen moeten doen. Dat gaan we nu goed maken.

We ontmoetten elkaar niet voor het eerst in een café of discotheek, maar door deze contactadvertentie. Je gelooft niet in relaties die door middel van dergelijke advertenties tot stand komen en hebt deze eigenlijk meer per ongeluk gelezen, uit nieuwsgierigheid, omdat je hoopte op een leuk stukje tekst, maar je bent blij dat ik deze eerste stap gezet heb, want die leidde tot dit alles. Ons leven samen. Deze contactadvertentie heeft je leven op zijn kop gezet. God zij dank. En mij, natuurlijk. Mij zij ook dank.

Herken jij jezelf in bovenstaande beschrijving, zoek me dan op op twitter. Je krijgt zeker een reactie.
Illustratie: Willemijn de Lint