Hoofdelijke aansprakelijkheid

Het gaat je niet in de koude kleren zitten, zo'n scheiding.

Nadat de beslissing eenmaal genomen was volgde een jaar van afspraken, ouderschapsplannen en betalingsregelingen maken. Toen de rechterlijke uitspraak eenmaal gedaan was en er een notitie bij onze burgelijke status was gezet voelde dat als een enorme opluchting. Klaar. Nou, nee, niet klaar, maar er was wel een moment bereikt waarop achteruit kijken niet meer nodig was. Op naar de toekomst, naar het nieuwe leven. Het enige dat nog even moest gebeuren was dat mijn ex-vrouw ontslagen moest worden van hoofdelijke aansprakelijkheid voor de hypotheek. Een formaliteit.

Niet dus. Ik kreeg een brief van onze, pardon, mijn notaris waarin hij aangaf dat de procedures voor ontslag van hoofdelijke aansprakelijkheid bij de Bank-met-de-leeuw veranderd waren. Of ik telefonisch contact wilde opnemen met de Bank-met-de-leeuw. Nou, vooruit dan maar.

Ik kreeg een keurige dame aan de telefoon die mij vertelde dat de procedures voor ontslag van hoofdelijke aansprakelijkheid inderdaad veranderd waren. Of we even een afspraak konden plannen met de hypotheekadviseur van de Bank-met-de-leeuw.
"Nee," zei ik naïef, "dat hoeft niet. Ik wil geen nieuwe hypotheek, ik wil alleen mijn ex-vrouw laten uitschrijven."
De keurige dame corrigeerde me. "Dat noemen we ontslag van hoofdelijke aansprakelijkheid. De procedures zijn onlangs gewijzigd, waardoor het noodzakelijk is om met een hypotheekadviseur te spreken."
"Gewijzigd of niet," probeerde ik nog, "ik heb geen nieuwe hypotheek nodig. Bovendien heb ik geen zin om een vrije dag op te nemen om te bespreken dat ik geen nieuwe hypotheek nodig heb."
De keurige dame had een oplossing. Ik kon in dit geval het beste een brief schrijven naar de Bank-met-de-leeuw waarin ik zou melden dat ik ontslag van hoofdelijke aansprakelijkheid van mijn ex-vrouw wilde aanvragen. Kijk. Nou kwamen we ergens.

Drie dagen later al kreeg ik schriftelijk antwoord van de Bank-met-de-leeuw. Zij hadden vernomen dat ik ontslag van hoofdelijke aansprakelijkheid wilde aanvragen. De procedures waren juist vorige maand gewijzigd, dus of ik even wilde bellen naar het onderstaande telefoonnummer.

Ik kreeg een keurige meneer aan de telefoon die mij vertelde dat de procedures voor ontslag van hoofdelijke aansprakelijkheid inderdaad veranderd waren. Of we even een afspraak konden plannen met de hypotheekadviseur van de Bank-met-de-leeuw. Ik legde ietwat ontstemd uit dat ik dat verhaal al gehoord had en dat mij door een keurige dame het advies was gegeven om een brief te sturen. De keurige meneer wist mij te vertellen dat de procedures gewijzigd waren en dat de keurige dame een foutje had gemaakt. Een brief kon niet meer, er moest een afspraak gemaakt worden met een hypotheekadviseur. Na nogmaals uitgelegd te hebben dat ik daar geen vrije dag voor wenste op te nemen, kreeg ik te horen dat een en ander ook telefonisch afgehandeld kon worden. Zouden we een telefonisch overleg inplannen? Ja, dat moesten we maar doen.

Twee weken later ging de telefoon op exact het afgesproken moment: 9 uur en 0 seconden. Na de goedemorgens en overige plezanterieën ging meneer de hypotheekadviseur over tot de orde van de dag.
"Meneer Dekker," begon hij, en dat begon niet goed. Ik snap heus wel dat het niet meteen 'Luister, Maarten, gast! Het ziet er niet goed uit, maar laten we eens kijken wat we kunnen doen' kan zijn, maar bij ‘Meneer Dekker’ krijg ik meteen overal jeuk.

"Meneer Dekker, ik heb uw inkomenstoets even bekeken, en ik zie wel een paar dingetjes." Een paar dingetjes? Dingetjes? We hadden het hier over mijn huis. Dat is voor mij een behoorlijk groot ding! Waarom willen mensen die je leven overhoop kunnen halen alles altijd verkleinen? Artsen doen dat ook. Je hoort het ze zeggen: "We hebben een kleine onregelmatigheid in uw hart ontdekt," of: “De foto’s tonen een vlekje op uw rechterlong.” Drie maanden later ben je dood. Loodgieters doen het tenminste eerlijk. Die trekken hun werk omhoog terwijl ze jou, zeker als je een vrouw bent, verkleinen: "Die hele goot moet vervangen worden. Dat is een behoorlijke klus, mevrouwtje."

Afijn, er waren wat dingetjes. Er volgde een maandenlange strijd van kopietjes maken en opsturen, duidelijk maken dat er nog een foutje in de woordkeuze bestond en of het opnieuw opgestuurd kon worden, contracten opstellen waarin ik bezwoer de rente te kunnen betalen, verontschuldigingen maken dat er toch nog een foutje in de woordkeuze bestond en of het opnieuw opgestuurd kon worden, boos e-mailen, vriendelijk terug mailen dat regels nou eenmaal regels waren en dat niemand daar wat aan kon doen, boos bellen, vriendelijk bellen, woorden wijzigen en nieuwe kopietjes maken en opsturen, maar uiteindelijk was het dan toch gelukt. Het huis was, gepaard met een torenhoge schuld, van mij.

Excuses, ik bedoel dat vanaf dat moment alleen ik hoofdelijk aansprakelijk was.