Emancipatie

Liefde gaat absoluut niet door de maag. Als liefde door de maag zou gaan had ik een groot probleem gehad. Als ik aan de vrouw zou moeten zijn gekomen door mijn kookkunsten, dan was een degelijke, maar saaie vrouw mijn deel geweest. Een tut. Laten we zeggen, een Caroline Tensen.

Ik weet ook wel dat mannen niet enkel en alleen worden afgerekend op hun kookkunsten. Dat zou belachelijk zijn. Nee, dit devies geldt uiteraard alleen voor de vrouw. Het is immers: De liefde van de man gaat door de maag.

Dat de liefde door de maag zou gaan stamt uit de tijd dat er van vrouwen verlangd werd dat zij hun man verzorgden. Aanbaden. Wanneer de hardwerkende man ‘s avonds thuiskwam moest het huis aan kant zijn, het eten en zijn biertje klaarstaan. De kinderen moesten naar school gebracht zijn, tussen de middag gehaald voor de lunch, weer gebracht en weer gehaald. De boodschappen moesten zijn gedaan, de ramen gelapt, de gordijnen gestoft, de vensterbanken afgenomen. De vuile onderbroeken van de onderhoudende man moesten zijn gewassen en gebleekt, de overhemden gestreken en gesteven. Na het avondeten deed de vrouw de afwas, zodat manlief in zijn luie stoel onder het genot van een heerlijk vers kopje koffie en een sigaret zijn krantje kon lezen. De arme stakker had immers uren achter een bureau op zijn reet gezeten.

Tegenwoordig hebben we gelukkig gelijke rechten. Vrouwen mogen stemmen. Vrouwen mogen een eigen carrière opbouwen. Allemaal heel eerlijk. Al is het natuurlijk wel vrij opmerkelijk dat een vrouw beduidend minder betaald krijgt voor een baan dan een man in diezelfde positie. Bij sollicitaties wordt voorzichtig gevraagd of een vrouw heel misschien een kinderwens heeft. Voorzichtig, want eigenlijk mag dat helemaal niet gevraagd worden. Eigenlijk zijn we gelijk. Maar toch. Het blijft toch een beetje een mannenwereld. Een wereld waarin ellebogen hard nodig zijn. Zelf floreren door anderen klein te houden en naar beneden te trappen. Vrijwel alle - van de overigens nog steeds schrikbarend weinig - vrouwen in topposities staan hun mannetje.

Denk eens aan Femke Halsema. Femke Halsema is de belichaming van hoe het wél moet. Hoe het óók kan. Zij had als partijleider van Groen Links een succesvolle carrière zonder dat ze daar haar vrouwelijkheid voor inleverde. Vergelijk haar maar met andere politica. Als ze naast Femke stond was er in Rita Verdonk haast geen vrouw meer te herkennen.

Ja, er is de afgelopen honderd jaar veel bereikt in de vrouwenemancipatie, en nee, er is nog lang geen volledige gelijkwaardigheid. Overal ter wereld leunen mannen achterover en zeggen: Hoezo? Er is nu toch gelijkheid? Vrouwen mogen toch ook alles? Alsof vrouwen nog steeds toestemming van de mannen nodig hebben.

Een hoop vrouwen laten zich die positie overigens nog steeds welgevallen. Veel vrouwen willen graag toestemming en goedkeuring van de man. Vrouwen blijven behagen. En als het niet gaat om de goedkeuring van de man, dan wel om die van de maatschappij. Na ruim honderd jaar emancipatie, en met de seksuele revolutie alweer een halve eeuw achter ons, kiezen vrouwen er massaal voor om hun uiterlijk volgens de laatste mode aan te passen. Beha’s worden niet langer meer verbrand maar opgevuld. Botox is allang geen luxe meer die enkel voor filmsterren en zangeressen is weggelegd. Vet wordt weggezogen en kaaklijnen strak getrokken. Tieten gelift en vergroot.

Maar daar blijft het niet bij. Ook binnen de slaapkamer (of ver daarbuiten, overigens) moet alles er perfect uitzien. Zonder gecorrigeerde schaamlippen en gebleekte anus kun je je onderlichaam echt niet meer tonen. Als je als vrouw liever niet aan anale seks doet heb je niet genoeg voor je partner over, en als je niet kan deep-throaten zonder te gaggen ben je een mietje. Meisjes van 16 jaar oud vragen een designervagina, of een Playboy Pussy, voor hun verjaardag.

Natuurlijk doet iedereen voor zich dit alles om zich er vooral zelf beter door te voelen, maar als fenomeen heeft het toch wel degelijk iets onderdanigs. Door in een Spaanse bar vierentwintig jongens te pijpen voor een ‘gratis’ drankje geef je de wereld niet echt het idee dat je een zelfstandige, verantwoordelijke jonge vrouw bent.

Er is veel hetzelfde gebleven, maar er is ook veel veranderd. De liefde van de man gaat tegenwoordig niet meer door zijn maag, maar door de endel- en slokdarm van de vrouw.
Illustratie: Willemijn de Lint