Fonetisch

De zomer is begonnen. De sandalen zitten losjes om de enkels, de knietjes kijken nog wat onwennig de wereld in onder de rand van de bermuda door, er wordt voortdurend de verkeerde keuze gemaakt tussen de gewone bril en de zonnebril, waardoor men niets ziet door ofwel onscherpte dan wel verblinding, en de jaardikke laag stof wordt weer van Discovery van Daft Punk geblazen. Want de eerste zonnestralen staan gelijk aan Daft Punk in het kwadraat. Z = DP². Verplicht.

Mijn dochter wilde er niets van weten, van Daft Punk. Ik kan me ook best voorstellen dat het gek klinkt. Zeg het maar eens een paar maal hardop: Daft Punk. Daft Punk. Daft Punk. Als je het Engels machtig bent denk je misschien aan de qua intelligentie ondertreffende trap van de Sex Pistols, maar is dat (nog) niet het geval, dan klinkt het al helemaal nergens naar. Dan klinkt het als een spraakgebrek, Daft Punk. Door die ftp achter elkaar. Daft Punk. Het klinkt als een verzonnen buitenaardse taal in een televisieserie. Klingon, of iets.

Hoe dan ook, ze had er geen zin in.
“De zon schijnt en ik ga je nieuwe muziek laten horen,” deelde ik haar mee toen we de auto instapten.
“Zet nou maar gewoon wiezerhurlie op,” antwoordde ze, aangezien ‘Hurley’ haar favoriete plaat van Weezer is, bij ons thuis uitgesproken als wiezerhurlie. Maar ja, een wet is een wet, dus ik was onvermurwbaar. Wij draaiden, op weg naar de manege, gewoon zoals het ‘s zomers hoort, Daft Punk. Einde discussie.

Inmiddels is ze groot fan. Daar kan niemand meer omheen. Ze zingt de hele dag Daft Punk liedjes. Fonetisch. Wamma time, zingt ze onder de douche. Tijdens het ontbijt Ohtoemiejè. Het leukste is als ze iets wat alleen maar ‘Harder Better Faster Stronger’ kan zijn zingt, steevast gevolgd door enkele slagen van haar rechterarm op een denkbeeldig ride-bekken. Die beweging zou ze eventueel van mij gekopieerd kunnen hebben, dat geef ik toe. Stiekem hoop ik dat ze binnenkort ook de instrumentale nummers met haar mond na gaat doen. Dat moet helemaal hilarisch zijn.

Dat keihard Engels zingen zonder dat je ook maar enig benul hebt van wat je uitkraamt, dat kan ik me nog goed herinneren. Dat hebben we allemaal gedaan. Vol overgave. En het uiteraard beter weten als iemand je verbeterde. Mijn neefjes zijn daar ook goed in. De jongste zingt iets onbegrijpelijks Engels en wordt door de oudste verbeterd met iets al even onbestaands. Het fonetisch Engels van een kind is natuurlijk het mooiste wat er is, maar ik ging vroeger nog een stapje verder. Ik kon fonetisch dansen.

Illustratie: Willemijn de Lint

Boven in mijn bloedhete zolderkamertje in het ouderlijk huis stond ik ongeveer mee te dansen met wat ik me ongeveer kon herinneren van de videoclip van Dress You Up van Madonna. Prachtig vond ik dat. Op een vette beat danste een voor de verandering eens niet (heel) schaars gekleedde Madonna voorop, met twee potente jongemannen synchroon achter haar. Ik was de rechter. Tijdens één van mijn kamervoorstellingen die niemand ooit zag kreeg ik een idee. Nee, ik kreeg een tópidee. Het zou mijn act fantastisch maken. Daar zouden mijn klasgenoten niet van terug hebben op het eerste de beste schoolfeest waar ik zou optreden. Goed, ik had uiteraard nog een Madonna en een linker dansboy nodig, maar ík zou al klaar zijn, zou er al geweldig uitzien. Ik rende naar beneden en meldde mijn moeder dat ik graag een leren broek wilde. Toen ze na vijf minuten uitgelachen was vertelde ze me dat dat geen goed idee was, te warm, en dat leren broeken bovendien niet in mijn maat gemaakt werden. Achteraf denk ik dat dat de reden was dat mijn danscarrière in het slop is geraakt: een onwillige moeder.

Als mijn dochter fonetisch zingt geniet ik daar dus gewoon van. Ik verbeter haar niet. Nou ja, nauwelijks. Zo min mogelijk. Fonetisme is een vorm van creativiteit, zo moet je dat zien. Vaak moet ik van haar meezingen, tegelijkertijd of een omstebeurt-vraag-antwoord variant. Uiteraard moet dat in haar bewoordingen, want zelf zing ik het fout, dat spreekt voor zich. Ondertussen kijk ik al uit naar de herfst. Dan gaan we samen verplicht fonetisch Frank Sinatra zingen.

Dress you up
Wamma Time
Ohtoemiejè
Harder better faster stronger