“Goedesmiddags, deze middag,” roept ze opgewekt. “Je kan meteen door naar de kantine. Je wordt verwacht.”
Om bij de kantine te komen moet de Stoere Voice-Over dwars door een kantoor-ondersteunende-administratie-weet-hij-veel-afdeling. Er is daar niet veel personeel, maar iedereen de hij tegenkomt geeft hem een schouderklopje of een nepstomp in zijn maag en brult hem stoere opmerkingen toe. In het Amerikaans. “Hey there, big guy,” of: “You the Man!”
De kok staat al achter zijn pannen. “Twee of drie?” vraagt hij.
“Ik voel me wat zwakjes,” zegt de Stoere Voice-Over, “dus doe maar drie. Bloody as hell.”
De kok pakt drie levensgrote biefstukken uit de koelkast en laat ze in de hete boter glijden.
“Ik heb nog niet gespoten,” zegt de Stoere Voice-Over, “kan dat hier ergens?”
“Joh,” antwoordt de kok, “dat mag overal. Doe maar lekker.”
De Stoere Voice-Over gaat aan een tafeltje zitten en haalt zijn medisch etui tevoorschijn. Uit het etui vist hij een goed gevulde injectiespuit. Ontsmettingsmiddel en watjes zijn niet nodig. Duh, hij is geen mietje. Met de precisie van een even dronken als blinde bootwerker rost hij de naald zonder te huilen in zijn linkeronderarm en spuit de overdosis testosteron zijn lijf in.
Op dat moment worden hem de biefstukken voorgezet.
“Groenten erbij?” vraagt de kok. Samen lachen ze even onbedaarlijk om deze terugkerende grap voordat de kok weer in zijn keuken verdwijnt en de Stoere Voice-Over zijn tanden in het vrijwel rauwe vlees zet. De testosteron-shot begint al te werken. Zwakjes? Zijn reet. De secretaresse had er trouwens weer lekker uitgezien. Hij moest niet vergeten haar bij het verlaten van het pand nog even stevig te nemen achter dat bureautje van haar. De hoer.
 |
| Illustratie: Willemijn de Lint |
“Gatverdamme! Dit is toch geen biefstuk?” roept hij uit en smijt zijn bord in een hoek van de kantine, waar het uiteenspat in een fontein van bloed en porseleinsnippers. “Mijn oma heeft nog malser vlees aan haar reet dan het armzalige kalf waaruit dit is gesneden. En waar blijft mijn bier? HEY!”
Snel komt de kok met twee flesjes bier en een zwabber de keuken uitlopen. Hij is het gewend.
Een nerveus uitziende man verschijnt in de deuropening. “Zo te horen ben je er klaar voor,” stamelt hij. “In de studio staat ook alles gereed. Kom je?”
“Dat maak ik zelf wel uit,” brult de Stoere Voice-Over, maar staat toch op. Hoe eerder het gedaan is, hoe eerder hij dat mens van de receptie kan uitwonen.
“We wilden beginnen met de dart-spotjes,” zegt de technicus eenmaal in de studio. “Is dat okee?”
“Nee. We beginnen met de blockbusters uit de jaren tachtig,” antwoordt de Stoere Voice-Over. “Zet het klaar. Ik heb nog meer te doen, verdomme.” Terwijl hij het opnamehok inloopt test hij zachtjes zijn stem. “Mhééér voor mhánnen!”. Prima. Niets meer aan doen.
Ik kijk tv met mijn negenjarige dochter. RTL7: Meer Voor Mannen. Zij is niet bepaald de doelgroep, maar ze vind het leuker dan ik. The A-Team, met name. Bij een zender die zich specifiek richt op een mannelijk publiek verwacht ik voornamelijk blote tieten te zien, maar die zijn er niet. Echte Mannen willen kennelijk Echte Mannen zien. Jean Claude van Damme. Chuck Norris. Arnold Schwarzenegger. Ik zie spotjes over dikke mannen die pijltjes gooien. Ik zie spotjes over dikke mannen die kaart spelen. Ik zie spotjes over dikke mannen die spullen komen terughalen die door dikke mannen en hun dikke vrouwen nog niet zijn afbetaald. Ik zie spotjes over dikke Amerikaanse politiemannen die schreeuwend achter dikke Amerikaanse straatschoffies aanrennen.
Ik twijfel dus of ik wel een Echte Man ben. Waarschijnlijk niet. Ik heb geen bierbuik, ik kan het alfabet niet opboeren en als ik al eens een voetbalwedstrijd kijk zet ik geen raar hoedje op en schreeuw ik niet met mijn mond vol borrelnootjes dat de scheidsrechter dood moet. Weinig van het aanbod van RTL7 kan mij interesseren, of snap ik überhaupt. Het zal wel heel gaaf zijn dat die grappig geklede meneer met grootse gebaren en blote handen een slang achter zijn kop vastpakt en aan de camera toont, maar het nut ervan ontgaat me.
Hoezeer ik mij ook verbaas over de programmering van de mannenzender, ik verbaas mij nog het meest over de voice-over van die aankondigingsspotjes. Iedere keer als hij de titel van een programma of film uitspreekt raak ik een beetje bang. Wat een vent. Wat een woesteling. Ik heb enorme bewondering voor die man. Hij doet je geloven dat Raymond van Barneveld niet met darts maar met SCUD-raketten gooit. Hij kondigt een praatprogramma over voetbal aan alsof er het laatste oordeel in uitgezonden zal worden. Alle Echte Mannen in Nederland en België willen het zien. In mijn ogen ben je dan een hele grote. Een held. Een echte Echte Man.