Ouder

Stomverbaasd kijkt ze de camera in, haar wenkbrauwen bijkans tot aan haar haargrens opgetrokken. Ze kijkt alsof ze water ziet branden, iets ongelooflijks te horen gekregen heeft van de interviewer, maar in werkelijkheid legt ze iets uit. Ze verteld hoe fijn het is om er goed uit te zien. Ze zet uiteen hoe een stralend uiterlijk voor iedereen mogelijk is. Behalve verbazing kent haar gezicht geen emotie. Het is alsof een drol vertelt hoe prettig het wel niet is om lekker te ruiken. Ik weet niet of ik moet lachen of medelijden met haar moet hebben. Marijke Helwegen.

Illustratie: René Kuijpers.

Ouder worden is een gek iets. Iedereen doet het en niemand wil het. Er worden miljarden verdiend aan mensen die het niet gracieus kunnen, ouder worden. Ik vond het geen enkel probleem om dertig te worden, maar nu ik tegen de veertig loop heb ik toch ook wel mijn bedenkingen. Dat komt voor een groot deel, denk ik, doordat ik weer vrijgezel ben. Het idee om op mijn veertigste weer een heel nieuw leven met iemand op te moeten bouwen vervult me bij voorbaat met een enorme vermoeidheid. Ik ga dat hele circus toch niet nog eens doorlopen?

Maar stel nou dat je de tachtig haalt, dan ben je pas op de helft. Er zijn tal van voorbeelden te bedenken van mensen die op de helft van hun leven pas ontdekten dat ze konden schilderen, musiceren of schrijven. De tweede helft van een voetbalwedstrijd is in vele gevallen spannender dan de eerste. Goed beschouwd kun je de eerste tien jaar van je leven niet echt meerekenen; als je het je al kunt herinneren deed je weinig meer dan wat iedereen in zijn of haar eerste tien jaar doet: eten, slapen, spelen, groeien. Het leven oefenen. Veel initiatief is er dan nog niet bij. De kans is dus groot dat ik nog minstens zoveel kan meemaken als ik al gedaan heb. En dat is best veel.

Het mooie van ouder worden is dat je nieuwe ervaringen als makkelijker ervaart. Je bent minder angstig of zenuwachtig. Je weet al dat als je op je bek gaat, je daar overheen komt. Heb je al eens geleerd. Je weet dat je niet bang hoeft te zijn voor anderen, zij zijn net zo onzeker als jij. Geleerd uit ervaring. Doe maar lekker. Ga ervoor. En doe het vooral anders. Als alles bij het oude blijft is er weinig te ervaren. Nog eens veertig jaar exact hetzelfde als nu, dát is pas beangstigend. Maar gek genoeg is verandering precies datgene waar mensen bang voor zijn. Vooral in het uiterlijk.

Ik vind plastische chirurgie maar raar. Ik hou er niet van. Ik vind je mooi als je jezelf bent en ik vind je lelijk als je bent wie je graag zou willen zijn. Draag je lot. Durf. Wees jezelf en daar trots op. Ik ben dol op je hangtieten als dat is wat je toebedeeld bent. Ik kijk liever naar een doorleeft gezicht waaruit je kan opmaken dat er veel gelachen is dan naar een strakke botoxkop. Een mens is niet lelijk als het rimpels heeft, je wordt lelijk van het feit dat je je hele leven ontevreden bent geweest.

Marijke Helwegen en ik, wij zijn de keepers van twee rivaliserende voetbalteams; verder uit elkaar kunnen we niet staan. In mijn ogen staat Marijke voor alles wat verkeerd is aan onze hedendaagse maatschappij. Het Grote Willen. We willen een grote tv, een grote auto en er jong uit blijven zien. Met een onfrisse lening hier en daar, en een wagonlading problemen op de hals lukt het Jan Modaal waarschijnlijk wel om die tv te krijgen. Met een beetje mazzel (of pech) lukt die auto ook nog wel, maar welke malloot gelooft er nou in altijd jong te kunnen blijven? Hoe megalomaan zijn we geworden? Met een volgespoten voorhoofd, weggesneden oogleden en strakgetrokken wangzakken kun je er misschien jong uitzien (al durf ik die discussie ook nog wel aan te gaan), je bent toch echt geen vijfentwintig meer.

Wij kunnen het onvermijdelijke niet meer accepteren. Tegen alle mogelijkheden die het leven biedt staat één heel groot onomkeerbaar feit: je wordt ouder en je gaat dood. Dat is de enige voorwaarde om mee te mogen doen. Als je daar niet mee akkoord kan gaan heb je een probleem.

Kom maar op met die tweede helft. Ik heb er wel zin in.