Sinterklaas

Bram van der Vlugt heeft er genoeg van. Terecht. De beste man heeft vijfentwintig jaar lang een perfecte Sinterklaas neergezet. Of hij nou bij Sesamstraat aan het voorlezen was, of aan een kruisverhoor onderworpen werd door Paul de Leeuw, altijd was hij een charmante, gevatte, haast majestueuze goedheiligman. Dat begon in 1986 natuurlijk gewoon als gebbetje. Tuurlijk, dacht Bram, klusje tussendoor. Dat doe ik wel even. Tegenwoordig begint het sinterklaasjournaal al vroeg in november en draaien er bioscoopfilms die al veel eerder in het jaar moeten worden opgenomen. Zonder dat hij er erg in had liep hij opeens vijf maanden per jaar met een mijter op zijn hoofd. En nu is het dus welletjes. Dr Victor Brouwer geeft de staf over aan Kees Flodder. Dat moet toch voor lastige vragen gaan zorgen, zou je denken.

Het lijkt me voor een kind niet leuk om van je ouders te horen te krijgen dat Sinterklaas niet bestaat. Dat je al je hele leven door ze in het ootje bent genomen. Door je opa's en oma's en door je ooms en tantes. Dat doet zeer. Dat is lullig. Het is natuurlijk ook helemaal niet de bedoeling dat je het door je ouders verteld krijgt; je hoort er zelf achter te komen. Je moet zelf een luchtje gaan ruiken zodat je trots kan zijn op je vernuft en achterdocht, en zelf deel kan gaan uitmaken van de leugen.

Ik kan me herinneren dat ik achter het grote geheim kwam door kleine onvolkomenheden. Dingen die niet klopte. Vorig jaar was het nog toeval te noemen dat papa net even weg was toen er hard op de deur werd geklopt, dit jaar werd het op zijn minst verdacht. Aan de pieten viel niet zoveel te merken (al leek er af en toe eentje wel erg veel op ome Henk), die waren immers met een stuk of duizend, en allemaal waren ze verschillend. Dat is logisch. Het was daarentegen wel vreemd dat Sinterklaas er steeds net even anders uitzag. Soms droeg hij schitterende gewaden en een gouden staf, liep hij statig zwaaiend over de kade van de haven waar hij zojuist voor de zevende keer dat jaar was aangekomen, andere keren liep hij in een rode cape met een loden pijp, stonk hij naar dat goedje dat oude mannetjes uit kleine glaasjes drinken en waggelde hij door de winkelstraat. Soms droeg hij een bril, soms gympen of een trouwring.

Illustratie: Willemijn de Lint

Ieder gezin had ook zijn eigen tradities en gebruiken. Bij de buren kwam de Sint uitgebreid langs, gaf alle kinderen een handje en complimenteerde ze met hun goede gedrag van dat jaar, bij ons plaatste hij altijd stiekem een zak voor de deur. Op school deden weer andere verhalen de ronde. Ergens klopte het allemaal niet. En dan is één en één zomaar opeens twee.

Voor de kinderen vandaag de dag is dat heel anders. Alle sinterklazen volgen dagelijks de beslommeringen rond de Sint en zijn pieten in het sinterklaasjournaal. Alle aspirant-pieten weten wat er dit jaar allemaal is misgegaan, welke rampen zich hebben voltrokken en welke net op het nippertje zijn af weten te wenden. De leugen is op nationaal niveau gechoreografeerd en iedereen doet braaf zijn of haar pasjes. Voor een kind is er geen vinger meer tussen te krijgen en dus blijven ze geloven totdat wij ze moeten zeggen dat ze er met open ogen zijn ingetuind. Haha, sukkeltjes.

Mijn dochter van negen jaar heeft inmiddels geheel haar eigen ideeën. De Sorry Piet lijkt wel heel erg veel op Marc-Marie Huijbregts en de Hoofdpiet is ook wel eens verkleed als blanke meneer bij De Wereld Draait Door geweest. En nu is er opeens een nieuwe Sinterklaas. Dat klopt niet. Dat hele stelletje van de televisie zijn gewoon acteurs, doen net alsof. Nee, haar maak je niets meer wijs. De enige echte Sint komt ieder jaar met een vissersboot aan in IJmuiden.