 |
| Illustratie: Willemijn de Lint |
“Stop!” roept ze opeens terwijl ze de afstandsbediening uit mijn hand probeert te slaan. Omdat we door een storing geen RTL kunnen ontvangen kan mijn dochter The Voice Kids niet zien en zappen we een rondje langs alle kanalen. Dat hadden we kennelijk al een tijdje niet gedaan, want nu zit ze opeens als door de bliksem getroffen rechtop op de bank en gebaart ze druk dat ik de afstandsbediening onder geen beding meer mag beroeren.
“24Kitchen!” roept ze extatisch uit. “Bij mama zit dat op tweeëntwintig, maar bij jou op eenentwintig. Ik heb er zo vaak naar gezocht.”
Even speel ik met de gedachte een opmerking te maken die de woorden ‘eenentwintig’, ‘tweeëntwintig’ en ‘doorzettertje’ bevat, maar ik houd me in. Ze is tenslotte tien jaar oud en nog niet erg bedreven in het herkennen van sarcasme.
“Oh, wow. 24Kitchen,” verzucht ze weer terwijl ze terugzakt in de bank.
Verbaasd kijk ik opzij. Ik had nog nooit van 24Kitchen gehoord, maar mijn dochter is totaal in vervoering en begint enthousiast te vertellen. “Ken je Jamie Oliver? Die maakt hele lekkere dingen. Hij doet Jamie’s School Dinners, Jamie’s 15 Minute Meals en Jamie At Home. Hij maakt ook Kerstprogramma’s en hij is de allerbekendste kok van de wereld.” Ik kijk nog eens goed, maar het lijkt toch echt mijn eigen dochter te zijn die plotseling volledig opgaat in culinaire vervoering. Ze praat over vlees en vis, over pasta en taarten.
“Het leukste vind ik Grenzeloos Koken met Giovanni, want die..”
“Wie?” stotter ik.
“Giovanni, want die heeft vaak Marco Borsato te gast, omdat hij de bassist is van Marco Borsato, en hij maakt vaak hele lekkere spaghetti’s.”
“Oh. Maar,” probeer ik haar bij te houden, “jij houdt toch niet zo van spaghetti?”
“Niet als jij het maakt, pap. Zonder vlees vind ik het niet lekker. Maar Giovanni maakt echt een schitterende spaghetti.”
Een schitterende spaghetti. Ze heeft het jargon al helemaal onder de knie. Straks begint ze nog over rijke sauzen en volle wijnen. Verward sta ik op om koffie te zetten. Voor de televisie gaat mijn dochter gewoon door: “Oh, pap, dit wordt heerlijk. Jamie maakt vis met ham op de barbecue met rozemarijn en thijm. Verukkelijk.”
Terwijl ik onder de afzuigkap een sigaret rook bedenk ik me dat een culinaire loopbaan haar prima zou passen. Ze houdt van lekker eten en weet precies wat ze wel en niet graag lust. Aangezien ik doorgaans vrij simpel kook en niet veel nadruk leg op het avondeten heeft ze waarschijnlijk al snel doorgehad dat ik geen goede bourgondische gesprekspartner ben. Die emoties bewaart ze dus kennelijk voor bij haar moeder.
Ik zie al snel de voordelen van een kok als dochter. Ze kan me uitleggen welke kruiden een pastasaus perfect maken, wanneer een soufflé inzakt en hoe je het beste brunoise kunt snijden. Misschien is straks de Hogere Hotelschool wel iets voor haar. De oefeningen. De uitprobeersels. Laat mij maar, pap, ga jij maar wat anders doen. In mijn hoofd ben ik al bezig met het maken van een strak tijdschema. Na school eerst een uurtje 24Kitchen en daarna helpen met koken. Laat haar maar leren. Laat haar maar experimenteren. Ik ruim wel op en af.
Snel schenk ik koffie en thee in en voeg mij weer naast haar op de bank. Ik zal er voor haar zijn. Ik zal haar steunen en stimuleren.
“Zo,” zeg ik met mijn meest enthousiaste stem. “Die ragout ziet er lekker uit. Wat zit er allemaal in?”
Ze haalt haar schouders op en zegt: “Geen idee.” Op haar schoot ligt een opengeslagen Donald Duck.