Een paar weken later liep ik dus ietwat zenuwachtig op de bovenste verdieping van het ziekenhuis, afdeling endoscopie, achter een verpleegster aan. Ze ging me voor naar een doodgewone, maar lege ziekenzaal.
Ik hou niet van ziekenhuizen. In ziekenhuizen is alles tweeslachtig, alles dubbel. Ziekenhuizen zijn schoon, maar ook viezig. Mensen worden er beter en er gaan mensen dood. Het ruikt er naar steriel braaksel. Maar het meest vervelend is dat je je er altijd dom voelt. Van verpleegster tot internist, van chirurg tot broeder, iedereen gaat er altijd vanuit dat je dezelfde opleiding in medicijnen hebt gevolgd als zij.
“Ik ga u even een klysma geven. U mag even de broek naar beneden doen en even op uw linkerzij gaan liggen. Wilt u dan daarna hier even op de kamer blijven of durft u de wachtkamer aan?”
Klysma? Hier of de wachtkamer? Ik heb geen idee! Ik weet ongeveer wat een klysma inhoudt, maar niet hoe dat allemaal precies in zijn werk gaat. Ik zie verdorie Patty Brard voor me. Die zat toch ook niet in een wachtkamer? Die hing met haar togus boven de pot te kermen! Weet ik veel wat ik wil en wat ik durf?!
“Ik, eh.. weet het niet,” stamelde ik. “Wat gaat er precies gebeuren?”
Het was allemaal heel simpel. Zij zou met een spuitje wat water naar binnen werken en na tien minuten kreeg ik dan aandrang. Dan ging ik naar de wc en dat was dan dat. Okee, duidelijk. Ik durf de wachtkamer aan, dank u.
De verpleegster had gelijk. Ik kreeg aandrang.
Vijftien minuten later was mijn dikke darm naar tevredenheid schoon en mocht ik meelopen naar de behandelkamer. Het belendende kamertje werd mij aangewezen als verkleedhok. Daar mocht ik mij klaarmaken. Weer zoiets. Klaarmaken? Hoe precies? Wat doe ik uit? Wat houd ik aan? Ik doe dit voor het eerst, jongens!
“Pardon, maar wat, eh.. ” vroeg ik.
Broek uit, onderbroek uit. Sokken mochten aanblijven. Fijn. Als ik de behandelkamer inliep moest ik het meegegeven laken om mijn middel slaan, anders was ik van onderen zo naakt.
Ik liep met het laken als een badhanddoek vrij strak om mijn middel geknoopt de behandelkamer in, waar drie vrouwelijke artsen en een enorme tafel op mij wachtten. Gezellig. Ik ging weer, zoals geïnstrueerd, op mijn linkerzij liggen wachten op wat komen zou.
“Dat laken kan zo natuurlijk niet,” zei een van de artsen. “Zo kunnen wij er niet bij.” Daar had ze een punt. Aangezien het laken meerdere malen om mijn middel geslagen was moest het weer even helemaal uit en was ik, toch nog, van onderen naakt.
Hoe je het wendt of keert, je ligt in je blote reet op een tafel terwijl drie vrouwen zich klaarmaken om een rubberen slang rectaal bij je naar binnen te werken. Je beseft je heus wel dat zij dat veertien keer per dag doen, maar toch. Jij niet. Het is ongemakkelijk.
“Ik smeer even wat glijmiddel op de anus,” hoor ik iemand achter me zo neutraal mogelijk melden. Ja, joh. Doe maar lekker. Ik schrik even van het koude goedje en vind dat ze behoorlijk de tijd neemt om het goed uit te smeren.
“Je kan, als je dat leuk vindt, op de monitor met ons meekijken.” En inderdaad, op de tv die schuin voor me staat zie ik mijn eigen kont liggen. Enig. Vervolgens zie én voel ik tegelijk hoe twee gehandschoeide handen mijn billen iets uit elkaar trekken en meteen daarna zie ik mijn anus met een duizelingwekkende snelheid op mij af komen voordat ik gepenetreerd word.
Het is allemaal niet prettig, laat ik het daar op houden. Het eerste stukje gaat nog wel, dat is gewoon alsof er met een overmaatse thermometer je temperatuur opgenomen wordt, maar zodra de eerste bochten in de darm bereikt zijn wordt het naar. Ik vermoed dat er in bepaalde kringen feestjes gehouden zullen worden waarop het zo ver mogelijk in de anus schuiven van een flexibele buis het hoogtepunt van de avond is, maar ik heb dergelijke feestjes nog nooit bezocht en zal mij daar met de door mij opgedane kennis ook nooit begeven.
 |
| Illustratie: Willemijn de Lint |