Pluk 12 - Loveseat

Illustratie: Willemijn de Lint

Een zichzelf respecterend filmfestival als Pluk de nacht blijft zichzelf vernieuwen. Logisch. Dit jaar debuteert ‘Pluk de date’. Vrijgezelle filmliefhebbers konden zich van tevoren opgeven voor een blind date. Het enige dat ze moesten doen was aangeven van welke films ze houden. Een zeer professioneel en deskundig team van specialisten en doctorandici boog zich over de aanmeldingen en selecteerde tien paartjes, voor elke dag van het festival één. Het gekoppelde paartje van de dag mag (moet?) plaatsnemen in een grote opzichtige tweepersoonsstrandstoel en heeft misschien wel het beste zicht op de film van het hele terrein. Oh, en ze moeten na afloop even in een interviewtje laten weten hoe het ging.

Leuk.

Tenminste, dat kan. Ik heb er echter weinig moeite mee om me voor te stellen hoe zo’n avond kan eindigen op de eerste hulp afdeling van het AMC. “Nee, ik heb echt geen idee hoe die Vedett-parasol in zijn oogkas terecht is gekomen.”

Maar laten we bij het begin beginnen. Laten we hém ‘Luuk’ noemen en haar ‘Lisa’. Luuk en Lisa komen elkaar tegen bij de joekel-loveseat.
“Hoi,” zegt Lisa. “Ik ben Lisa.”
“Hee, hoi,” zegt Luuk. “Ik ben Luuk”
“Hallo Luuk.”
“Hoi Lisa. Zeg,” zegt Luuk terwijl hij zich naar een organisatielid wendt. “Kregen wij geen consumptiebonnen?”
Zodra hij de bonnetjes heeft ontvangen beent hij richting bar, waar hij even later met twee biertjes weer van terugkomt. “Ik heb er maar meteen twee gehaald, anders blijf je zo lopen, de hele tijd. Wou jij ook wat?” Dat hoefde Lisa gelukkig niet. “Grappig dat ze ons gekoppeld hebben,” gaat Luuk verder. “Had jij ook ingevuld dat jij fan was van Star Wars?”
“Ja,” antwoordt Lisa. “Vooral van ‘Return of the Jedi’. Die ewoks zijn zooo leuk.”
“Eh,” sputtert Luuk. “De ewoks zijn toch voor de eerste trilogie wat Jar Jar voor de tweede trilogie is?”
“Ja, precies. Jar Jar is ook zo’n schatje.”
Alle Vedett van de wereld brengt zo’n avond dan niet meer tot een goed einde. Kansloos.

Goed. Ik ben misschien niet de grootste liefhebber van blind dates. Ik wil het niet en ik doe het niet. Want stel dat je elke dag van je leven één vrouw tegenkomt die je nog niet eerder hebt gezien. Dat betekent dan dat ik, vanaf mijn vijftiende, (23 * 365 * 1 =) 8.395 verschillende vrouwen ben tegengekomen. Plus of min een paar; ik weet heus dat ik mij in het wespennest van ongefundeerde en onwetenschappelijke ‘feiten’ begeef, maar ik probeer een punt te maken. Stel dat ik van die vrouwen er tien leuk genoeg vond om een relatie mee aan te gaan. Of, welja, om mijn punt nog duidelijker te maken, stel dat dat er wel twintig waren. Dan is de kans dat ik een leuke vrouw ontmoet tijdens een blind date (20 / 8395 = ) 0,2 %. Dat is bar weinig.

Je ziet het. Het is, afgezien van wat afrondingsverschillen en lukrake veronderstellingen, min of meer ontegenzeggelijk bewezen dat een blind date niets kan opleveren. Het is veel leuker om te geloven in het lot. In het toeval. Aan de andere kant zou je natuurlijk kunnen zeggen dat als je hoopt op een lukrake rake ontmoeting, je precies dezelfde kansen hebt. Het is zelfs zo dat áls je iemand tegenkomt waarmee je wel een beschuitje zou willen eten het ook nog maar de vraag is of hij of zij nog vrij is. En of hij of zij wel hetzelfde zoekt als jij. Misschien is dat nog wel onwaarschijnlijker.

Maar het kan wel.

Stel dat je je niet voor een blind date opgeeft en gewoon nietsvermoedend een filmpje gaat pakken op Pluk de nacht. En stel dat je vervolgens iemand per ongeluk tegenkomt. Stel, jullie wisselen telefoonnummers uit. Jullie zoenen en doen dingen waar we het hier niet over hoeven te hebben. Na enkele maanden gaan jullie samenwonen. Precies een jaar later willen jullie dan natuurlijk jullie éénjarig jublieum vieren op Pluk de nacht. Lachen.

En stel nou dat dat stel echt bestaat. En stel dat op de laatste nacht van het festival de megaloveseat gereserveerd is voor dat stel. Hoe onwaarschijnlijk, maar zeer romantisch, zou dát zijn?