Een vrouwenuitvinding is in pricipe geen productverbetering maar een oogverbetering. Wat het doet maakt niet zoveel uit, als het maar mooi is. Jarenlang is er bijvoorbeeld strijd geleverd tussen de seksen om speakers. Trots als een pauw lieten wij mannen elkaar aan het begin van onze levens onze levensgrote speakers zien en stinkjaloers keken wij naar de zelfgebouwde joekels van anderen. Hoe groter hoe beter, want meer bas. Dat snapt iedereen. Bovendien kon je er gemakkelijk een pijpje pils en een overvolle asbak op kwijt. Handig. Praktisch.
Totdat we gingen samenwonen. Wanneer onze vriendinnen bij ons in huis kwamen begon het na een maandje of twee met opmerkingen over die grote lelijke dingen en na vier maanden waren ze weg of paars geschilderd. Als wij bij hen introkken kwamen de boxen er gewoonweg meteen al niet in. Vrouwen kijken liever naar een buddhabeeldje op de schoorsteenmantel dan naar iets wat ze daadwerkelijk gebruiken. Toen Bose in de jaren ‘80 met speakers kwam die niet groter waren dan een melkpak gleden de meeste vrouwen van hun bank. Kijk dan, je ziet ze bijna niet! Fantastisch! Tot overmaat van ramp waren ze nog wit ook. Mannen over de hele wereld kwamen in opstand, maar vrouwen hadden toen al de neiging huiselijke geschillen te winnen. Zij hadden nu eenmaal iets dat mannen nog liever wilden dan grote speakers of een flipperkast. En dus werd de melkpakbox een hit.
 |
| Illustratie: Willemijn de Lint |
Velen denken dat de stofzuiger een vrouwenuitvinding is, maar dat is het zeer zeker niet. De stofzuiger is handig. De stofzuiger is een betere, gemakkelijkere versie van de bezem en stoffer en blik. De stofzuiger levert tijdswinst en lost rugproblemen op. Typisch iets voor een man om te bedenken. Toen vrouwen zich eenmaal met stofzuigers gingen bemoeien kwamen ze in allerlei verschillende leuke kleurtjes op de markt. Kennelijk wil het oog ook wat als je je huis heen en weer ploetert. Het zal wel.
Helemaal belachelijk zijn de draadloze muizen en toetsenborden. Alsof je met je toetsenbord en muis vrij door het huis wil rondlopen als je je boodschappenlijstje in Word tikt of online nieuw ondergoed voor de kinderen bestelt. Daar gaat het niet om, krijg je dan te horen. Die snoeren zijn gewoon lelijk. Het woord ‘lelijk’ wordt in die situaties altijd als twee losse woorden uitgesproken. Lé. Lijk. Een man trekt dan zijn schouders op en denkt: nou en? Het werkt wel altijd. Je zit nooit met een lege muis te rommelen. Handig juist, zo’n snoertje.
Een beetje vent heeft zijn snoeren overal duidelijk zichtbaar liggen. Je moet erbij kunnen voor het geval je opeens besluit dat de boel helemaal anders moet worden aangesloten. Stel er komt een vriend langs met een spelcomputer onder zijn arm. Dan wil je niet de tv uit de kast moeten halen, kabelgootjes opentrekken en daar dan een half uur in de meest onhandige lichaamspositie mee bezig zijn. Nee. Snoertje d’r uit, snoertje d’r in. Handig.
Wij mannen willen bovendien graag zien hoe alles wérkt. Hoe het ís! Ik wil ook het liefst de ketting van mijn fiets zien. Je trapt op deze dingen hier, de ketting gaat draaien en daardoor gaat het achterwiel draaien en als het achterwiel draait ga je vooruit. Schitterend simpel mechanisme. Laat maar zien.
Dat wegwerken van lelijke dingen, die vrouwentic, is feitelijk niets meer dan onmacht en gebrek aan inzicht. Ze snappen het niet en willen het dus niet zien. Weg ermee. Lelijk. De meeste kerels raken vertederd en zeggen ja, natuurlijk schatje, dat is lelijk, ik haal het voor je weg. Want zo zijn wij ook wel weer. Plus, we willen nog steeds dat ene dingetje waardoor er ook al melkpakboxen in huis kwamen. En dus wordt de ‘Uppleva’, zoals het nieuwe tv-meubel van Ikea is gedoopt, ook een grote hit. In elk huis staat straks dezelfde tv. Zonder snoertjes.
Behalve bij mij. De vrouw in mijn huis is negen jaar en stoort zich (nog) niet aan praktische elementen. Ik hoef geen rekening te houden met lelijk. Ik breek wekelijks ouderwets mijn nek over alle losse snoeren in huis.