Af en toe, als ze een foto ziet van een overleden opa, denkt ze even na en zegt ze me dat het jammer is dat opa dood is. 'Ja,' zeg ik dan, 'dat is jammer, maar hij was al heel oud. Hij heeft een mooi leven gehad.' Ze herinnert zich dan wat opa en oma leuk vonden om te doen, weet gekke verhalen over ze te op te rakelen, en kan haarfijn uitleggen waar ze nu zijn: in een kist onder de grond. Dood. Ze denkt dat het nog heel lang gaat duren, maar ze weet dat ze zelf ook een keertje doodgaat. Zo gaat dat nu eenmaal bij alle mensen.
Nou ja, bij de meeste mensen. Bij Michael Jackson zit dat een beetje anders. Ondanks dat ze van de hoed en de rand weet, is ze ervan overtuigd dat Michael Jackson terugkomt. Misschien komt het doordat ze naar een christelijke school gaat, waar het volgens een populair verhaal mogelijk is dat er een enkele keer een man uit de dood kan herrijzen. Ze is er heel zeker van dat Michael niet echt dood is. Hij komt terug, en wat nog veel bijzonderder is, hij komt bij ons wonen.
Ik zit daar niet op te wachten. Het lijkt me sowieso niet nodig, nog een man in huis, maar Michael Jackson is helemaal niks. Zo´n iele, broze vent. Hij kan leuk dansen, zeker, maar ik vermoed dat dat gehuppel na een tijdje op mijn zenuwen gaat werken.
Altijd die bewegingen vanuit je ooghoeken te zien, die gekke kreetjes te horen. Ik wil ook niet dat mijn dochter dat gedrag van hem gaat overnemen. Vraag je of iemand nog iets wil drinken, krijg je met zo'n gek hoog stemmetje te horen: 'I would like that very much, thank you. God bless'. Je moet er niet aan denken.Buitenspelen wordt ook geheid een drama. 'Papa, papa, kom snel. Michael is van de stoeprand gevallen en zijn arm zit weer heel raar.' Ik heb daar geen zin in. Ik wil geen mensen in huis die moonwalkend naar de wc gaan. Gelukkig hoef ik dat niet te verantwoorden aan mijn dochter. Voorlopig ben ik nog wel bezig uit te leggen dat hij dood is. Mors.
Illustratie: René Kuijpers.